Współczesna, inteligencka, trzypokoleniowa polska rodzina, chętnie powołująca się na swe szlacheckie korzenie, zbiera się na kultywowanym raz w roku obrzędzie wywoływania duchów. Są to zazwyczaj duchy rodzinne, duchy przodków, na czele z duchem protoplasty rodu, pradziadem Oktawianem Alfonsem, pieszczotliwie nazywanym Ociem-Aciem. Doroczne święto obcowania z duchami rodzinnych antenatów ma być formą podtrzymania szczytnych tradycji, ma mieć też swoje dydaktyczno-wychowawcze znaczenie wobec, raczej niesfornych, najmłodszych członków rodziny. Cóż jednak wtedy, gdy zjawiające się duchy nie zawsze pasują do wyidealizowanych, rodzinnych przekazów? Kiedy wykazują cechy głęboko ludzkie, za to dalekie od tych propagowanych, jako wzór do naśladowania? W dodatku, tym razem, zjawią się duchy całkiem niepożądane i niezaproszone, czyniąc niemałe zawieszanie i sporą konsternację wśród domowników.